wetenschap, ouderschap, woordgrap
Daar staat ze. Op de shortlist voor Woord van het Jaar 2018: het balanstrutje. Ze is omringd door blokkeerfriezen en testosterontweets. En ze weet: deze strijd gaat ze niet winnen. Dat is het balanstrutje immers eigen. Een balanstrutje is een carrièrevrouw die te veel bezig is met de balans tussen werk en privé om te…
I need my eight hours of sleep. One night of tossing and turning and I’m sluggish the next day. Two of these nights and I start bumping into doors. What I intend to say is: I know exactly when I’m sleep deprived. And I know that state doesn’t match well with doing science.
Hey, good to have you back. I hope you enjoyed your summer. Visited new places, wandered around familiar places and discovered something new. I hope from time to time you thought the deepest of scientific thoughts: Hmm.
Life of a postdoc can be tough. Hard work is frequently repaid by disappointing results, rejected papers and ditto grant applications. Job perspectives are grim. One would almost think: what a dog’s life! But of course it isn’t. Then they would have called it a postdog.
Het is een ochtend zoals alle anderen. De wekker op mijn telefoon gaat. Ik grom. Sla hem uit. Sluimer verder. Maar mijn iPhone is niet voor één gat te vangen, en na vijf minuten gaat hij weer. Ik grom. Sla hem uit. Stommel de woonkamer in.
Open up the science section of a newspaper and you will come across an article on the alleged reproducibility crisis in science. According to a recent survey, the vast majority of researchers have tried and failed to reproduce another scientist’s experiments. Had I known that a couple of years ago, I might not have gone through my own reproducibility crisis.
Professor Marcus Munafò from the University of Bristol came to Groningen for the mini-symposium “Is science having an integrity crisis?”. I interviewed him about research reproducibility issues and potential solutions.
Ik zit in de senaatskamer van het academiegebouw aan de Broerstraat, het hoofdgebouw van de Rijksuniversiteit Groningen. Het is een prachtige zaal met een oud balkenplafond, sierlijke kroonluchters, en rijen statige stoelen in het koningsblauw. Ik ben alleen, maar voel me toch bekeken. Zowel links als rechts van mij steken grijze hoofden uit boven de lambrisering. Het zijn de portretten van de belangrijkste hoogleraren uit de Groningse historie. Vanaf mijn plek kan ik niet anders dan naar ze opkijken.
Eén ei is geen ei, twee ei is een half ei, drie ei is een paasei. Dit merkwaardige versje zit al dagen in mijn hoofd, en het is nog lang geen Pasen. Het zit in mijn hoofd sinds ik het NRC-artikel Wetenschap is niet maar een mening las. Volgens het artikel worden wetenschappelijke feiten steeds vaker weggezet als meningen. Ik deel die mening wel.
I am getting married exactly four weeks from typing this sentence. It is a notion that is as strange as it is obvious: we have planned for the wedding ourselves and the way calendars work, the date tends to get nearer as time passes by. Still it feels like Far Far Away Land for now. And probably it will feel like that until the day that I walk down the aisle. I know that this is how it goes; I have lived it before. It was exactly five years ago and they called that ceremony my PhD defence.